EEN ONGELOOFLIJK MAAR WAAR VERHAAL

Kom mensen, en lees hier allemaal het ongelooflijke maar waargebeurde verhaal van Rob Hol, machinist bij NS met als standplaats Amsterdam en tevens Consulent Spoor namens FNV Spoor.

Het was een zware klap voor treinmachinist Rob Hol toen hij hoorde dat hij leed aan een ongeneeslijke oogziekte die vrijwel onherroepelijk zou eindigen in totale blindheid. Hij kon zijn functie niet meer uitoefenen.

Een medewerker van HR vond een nieuwe uitdaging voor hem: spoorcollega’s die vanwege lichamelijke of psychische klachten eveneens aan de zijlijn waren komen te staan binnen NS aan een andere, al dan niet tijdelijke functie helpen. Daarmee was Bureau Tijdelijk Werk geboren en het werd een doorslaand succes!

Dat viel ook vakbond FNV Spoor op. Die wilde dit initiatief graag vastleggen in de cao om het landelijk te kunnen uitrollen. De bond vroeg Rob aan te cao-tafel aan te schuiven om dit plan te verdedigen. Daarmee werd hij van de een op de andere dag tevens kaderlid van FNV Spoor.

De opzet slaagde. Maar Rob, inmiddels zeer bedreven in het helpen van mensen, moest wel van NS zijn telefoon en e-mailaccount inleveren om plaats te maken voor “echte” HR-professionals. ‘Best wel heel lullig’, vond hij dat.

Sprookje gaat door

Maar het sprookje gaat door. De ongeneeslijke oogziekte van Rob bleek opeens te gaan genezen. Onverklaarbaar! Op verzoek van zijn oogarts reist hij hierom nog steeds met enige regelmaat medische congressen af om zijn verhaal te doen.

Omdat hij in de achterliggende jaren nog altijd één dag per twee weken op de trein had gereden, had hij ook zijn machinistenbevoegdheid behouden. Hij kon dus weer gewoon terug op de bok. Maar ondertussen had hij dus ook geleerd hoe leuk het is om andere mensen te helpen.

Daarom vroeg FNV Spoor hem om Consulent Spoor te worden. Rob moest vragen wat die functie inhield, en dat bleek vrijwel hetzelfde te zijn wat hij de jaren daarvoor bij Bureau Tijdelijk Werk had gedaan. Met de nodige aanvullende scholing via de bond kon hij nu ál zijn collega’s helpen.

Met veel plezier

Dit laatste doet hij nog steeds met veel plezier, zegt hij, al is er in de loop der jaren wel veel veranderd. ‘De maatschappij is verhard’, zegt hij, ‘en de verhoudingen binnen NS ook. Niet zozeer aan de top, maar op lokaal niveau. Geven en nemen is er niet meer bij; het is slikken of stikken. De empathie voor de medewerkers is er niet meer op het lagere managementniveau.’

Heeft hij voorbeelden? ‘Spoormedewerkers die moeten knokken om vrij te krijgen voor een begrafenis. Of een ouwe rot in het vak die door een nieuwe leidinggevende de laan uit gestuurd dreigt te worden, ondanks jarenlange positieve beoordelingen. Dan zeg ik: je kunt als manager iemand misschien niet leuk vinden, maar dat is dan wel joúw probleem, niet van de medewerker.’

De invulling van het consulentschap kost hem veel tijd, ook eigen tijd, maar hij doet het nog steeds met liefde en bezieling. Gelukkig krijgt hij hiervoor alle ruimte vanuit NS. Als hij meegaat naar een gesprek, mag hij de afspraak inplannen op een tijd die hem in verband met zijn eigen diensten past. ‘NS gaat daar goed in mee’, vindt hij, ‘en dat mag ook wel eens gezegd worden.’